‘Binnen Krachtige basiszorg voelen we ons gezamenlijk verantwoordelijk voor de bewoners van Overvecht. Iedereen beseft dat hun gevoel van ongezondheid samenhangt met een stapeling van problemen – en dat wij meer voor bewoners kunnen betekenen als we waar nodig samen optrekken. Deze samenwerking vindt plaats op allerlei niveaus: op de werkvloer, tactisch en strategisch. Soms werken we ook letterlijk onder één dak samen.’

De tijd voor elkaar nemen
‘Voor je het weet, gaan goede bedoelingen ten onder in de drukte van alledag. Daarom hebben we vaste afspraken met elkaar gemaakt. Buurtteammedewerkers komen geregeld lunchen in onze praktijk. Dat is nuttig én gezellig – en het kost geen extra tijd. Daarnaast is het vaste prik dat onze Praktijkondersteuner-GGZ aanschuift bij het casusoverleg van het buurtteam. Doordat we elkaar kennen, weten we elkaar op ad hoc-niveau ook te vinden. Als we behoefte hebben aan overleg of advies over een casus, zoeken we elkaar op. Dat kan in een drie-gesprek op het spreekuur, waarin we de situatie samen met de cliënt bespreken. Soms is samenwerken minder eenvoudig. Een voorbeeld. Een buurtteammedewerker belt mij ongerust op: een van haar klanten is suïcidaal. Dan weet ik dat die dame dat al járen zegt. Dan mag ik misschien wel denken ‘je hoeft je niet druk te maken’, maar ik moet het niet zeggen. Op zo’n moment is het belangrijk dat ik de tijd neem, zodat de buurtteammedewerker de zorgen kan delen én weet dat ik geen direct gevaar zie. Bovendien geeft het mij soms nieuw inzicht in de situatie door de andere blik van de buurtteammedewerker. Je allebei verantwoordelijk voelen voor het geheel is een essentieel onderdeel van de samenwerking.’

Gunfactor
‘Krachtige basiszorg betekent ook: creatief durven denken en handelen. Nog een voorbeeld. Laatst had ik een patiënt met een ernstige depressie. Eigenlijk was deze meneer aangewezen op specialistische ggz, maar ik wéét dat hij vanwege zijn beperkte gezondheidsvaardigheden gewoon niet zal gaan. Dan bedenken we samen: hoe pakken we dit aan? Wie doet wat? En als die samenwerking dan succesvol is, wil dat niet zeggen dat we het bij de volgende patiënt op dezelfde manier kunnen aanpakken. Per keer bekijken we: hoe kunnen we hier samen het beste uithalen? Daarbij moet je niet te dogmatisch zijn, en soms afwijken van een protocol. Anders loop je vast. Tegelijkertijd moeten professionals zich kwetsbaar durven opstellen. Ze moeten zich vrij voelen om te zeggen: nu red ik het niet meer, kun jij even meedenken hoe we dit verder doen? In de praktijk gaat dit vaak goed. Doordat we elkaars werkdynamiek kennen, is er sprake van een gunfactor. Dankzij Krachtige basiszorg voel ik me minder overvraagd door de complexiteit van alledag. Ik kan mijn werk beter doen, waardoor ik als professional blijer ben.’